pole, pole... łyse pole...

O ile pamiętam... wyprowadziłam się na wieś, żeby zwolnić :) ... żeby odpocząć od miejskiego zgiełku, zatopić się w sielskie klimaty i tak zwyczajnie wrzucić na luz. Brzmi całkiem fajnie :)
ha ha ha ha... dobre sobie ;)
Mija trzeci miesiąc odkąd w ekspresowym tempie dokonaliśmy przeprowadzki. Trochę się bałam tego momentu i czym bardziej się przybliżał, tym więcej było obaw, czy aby dobrze robimy rozstając się z naszym gdyńskim gniazdem, witym przez całe ćwierćwiecze.
Kiedy zamknęliśmy za sobą drzwi, odwrotu nie było. Nowi właściciele wprowadzili się jeszcze w tym samym tygodniu. Całe szczęście, że okazali się przesympatycznymi ludźmi. Polubiłam ich od pierwszego spotkania. W sumie to było dla nas bardzo ważne, żeby oddać nasz dom w dobre ręce. Ta świadomość zapewniła nam tak potrzebny spokój duszy, że cała nasza energia pozostawiona w tych czterech ścianach, będzie służyła dobrym ludziom. Inaczej byłoby na pewno trudniej.
Tak więc nasz "stary" dom oddaliśmy w dobre ręce i mogliśmy spokojnie zająć się NOWYM - w najszerszym tego słowa znaczeniu.
Bo nowy nie tylko jest nasz obecny dom...ale też życie. Bo przeprowadzając się na wieś, zafundowaliśmy sobie wielką przygodę. I jak to w przygodach bywa, nie do  końca wiemy co nam przyniesie.
Na początek przyniosła nam ...robotę. Duuużo roboty... w której , jak na razie, końca nie widać :o ...więc zakasaliśmy rękawy i zapomnieliśmy, że są wakacje ;)
Ponoć marzenia to dobra rzecz :) A mi się zamarzyło mieć na tej swojej wsi piękny ogród.
Piękny- to pojęcie oczywiście względne. Bo każdemu co innego się podoba, więc mówiąc o pięknie mam na myśli piękno mieszczące się w moich wyobrażeniach...moim charakterze... niekoniecznie zgadzające się z panującymi nurtami czy modami.
Tymczasem za oknami mam taki widok.

Tak wygląda mój "ogród". Pole, pole, łyse pole...chciałoby się rzec.
I bynajmniej ten widok nie jest spełnieniem moich marzeń ;)

Kilkanaście lat temu, kiedy kupiliśmy tę działkę, rosło tu zboże. Potem ta licha ziemia ( V i VI klasa) leżała sobie odłogiem. Z pewnością ten stan jej nie służył.
Po kilku latach zarosła i troszkę zdziczała.

widok od jeziora

Uznaliśmy, że musimy coś z tym robić. Zasięgnęliśmy rady rolników... bo my, "miastowe ludzie" cali zieleni w tym temacie byliśmy ( i wciąż jesteśmy).
Poradzono nam, abyśmy wysiali poplon, który miał dokarmić wyjałowioną glebę.
Na pierwszy rzut poszło żyto.
Odys, który żadnej pracy się nie boi ;) podjął się kolejnego zadania -siewcy. Ależ mi się podobał w tej roli! :))

Asystentkę siewcy grała Kasia ;) Musiała zmieszać (odwrotnie niż Kopciuszek ) nasiona z nawozem.
Machała zawzięcie szuflą w ...salonie.

A po ciężkiej pracy chwila rozrywki. Reguły gry w bule zostały lekko zmodyfikowane ;)

 Żniw nie było ;) Dużo wcześniej zielone łany zostały zaorane i darowane ziemi.
Potem nastała era facelii.  Pięciokrotnie ją wysiewaliśmy i po cieszącym oczy okresie kwitnienia oraliśmy.
Faceliowe pole za każdym razem jednakowo nas zachwycało. 

Ale nie tylko nas. Wszelkie brzęczące owady gromadnie odwiedzały nasze fioletowe łany.

Było pięknie i pachnąco :)
Było- bo teraz nasza ziemia po kolejnej rewolucji. Mamy nadzieję, że ostatniej.
Sierpień minął nam pod znakiem wielkiej zadymy. Znowu cięzki sprzęt jeździł wszerz i wzdłuż, a za oknem straszył krajobraz księżycowy.

Nawieźliśmy trochę ziemi, trochę torfu, tworząc podwaliny pod ogród.
Tymczasem przysłuchując się jak rośnie trawa ;), zabraliśmy się za  warzywniak... mój wymarzony, w którym "palce maczała" pewna Kasia B. :))
...ale o tym niebawem. Bo to dłuższa opowieść... a tu tylko patrzeć a zacznie świtać i kolejny pracowity dzień przed nami.
Pozdrawiam Was serdecznie z kaszubskiej ziemi i przepraszam za długie milczenie, i za to, że nie bywam... ale po prostu się nie wyrabiam. Dzień za krótki, noc nie lepsza. Ale kiedyś, mam nadzieję to się zmieni.
 Penelopa :)