odrobina szaleństwa...

...jest mi potrzebna do życia. I nie musi to być wcale skok na bungee... o nie!, aż taka szalona to ja nie jestem ;)
Ale lubię od czasu do czasu nieoczekiwane zmiany. Spontaniczne wyjazdy, porywanie się na nowe projekty (kiedy wszyscy pukają się w czoło), nieplanowane wcześniej podróże ( te małe i duże). Wtedy chwytam odświeżający wiatr w żagle i ładują mi się akumulatory. Ubywa mi przy okazji ze dwadzieścia lat w zamian  przybywa, nie wiadomo skąd, kondycji ( z którą ostatnio kiepsko)
...bo pomimo, że z natury jestem domatorką i spokojne życie sprawia mi przyjemność, to od czasu do czasu, lubię zaszaleć ;) I nic na to nie poradzę ;)
   Wakacje miałam już zaplanowane. Czekał mnie tylko kilkudniowy wyjazd do stolicy w celu nacieszenia się starszakami i tym najmłodszym Skarbeczkiem ;) oraz mały wypad na sabacik nad jezioro Białe. Potem już cały sierpień miałam spędzić pracowicie pomiędzy pracownią a zmaganiem się z naszymi ugorami. Lista obowiązków i nowych projektów pękała w szwach... martwił tylko upierdliwy ból ręki, nadwyrężonej podczas walki z chwaściorami.  Jak ja sobie z tym wszystkim poradzę? Ano, jak zwykle ;) -odpowiadałam sobie wzdychając ciężko, bo wiem przecież, że życie to nie bajka...
I nagle, zupełnie nieoczekiwanie spadła mi gwiazdka z nieba :)
Odys rzucił niewinnym pytaniem: -"...a może byś przyjechała?... chciałabyś?..."  ...więc ja bez zastanowienia z rozciągniętym bananem od ucha do ucha odśpiewałam mu "chciałabym, chciała..." :)))
Potem zaraz zaczęły się dobijać rozsądne wątpliwości... no bo.... (nazbierało się tych kilka "bo")
 Nie miały jednak szans mnie przekonać. Już byłam nakręcona i gorączkowo szukałam jakichś najbliższych, wolnych lotów do Bukaresztu. Spakowana właściwie byłam. Nie zupełnie tematycznie, ale co tam!
 I wylądowałyśmy z Kasią w piękną, rozgwieżdżoną noc w rumuńskiej stolicy.

  Od Odysa wciąż dzieliło nas jakieś 250km. Ku naszej radości  czekał na nas samochód (Odys zadbał :) ), i o świcie byłyśmy na miejscu. W Mangalii, niewielkim mieście nad Morzem Czarnym, niedaleko granicy z Bułgarią.
To typowe kąpielisko morskie i uzdrowisko nastawione na lecznictwo balneologiczne. Również to port morski i stocznia (fakty istotne dla Odysa)
Miasto pamięta czasy świetności Cesarstwa Bizantyjskiego.
Hotel, w którym mieszkamy jest zbudowany na ruinach budowli z tamtych czasów. Wykopaliska są wyeksponowane a nieruszone  fragmenty autentycznych ruin z IV w.n.e we współczesnym budynku dają niezwykły klimat.

Tuż, za rogiem w swoje progi zaprasza meczet. Buciki z nóg i obcujemy z nieznaną nam kulturą.

Niezaprzeczalną zaletą tego hotelu jest jego położenie. Przy samej plaży. Więc nie trudno korzystać z jej uroków. A słońca tu  zdecydowanie nie brakuje.

Wieczorami przesiadujemy w okolicznych knajpkach. Szczególnie do jednej ciągniemy zmagnetyzowani czystym brzmieniem ludowych pieśni. Muzyka rzewna, nostalgiczna ale czasem skoczna -nogi pod stołem podskakują, nie bacząc na lenistwo czterech liter ;).  W klimatach przypomina mi płytę Kayah nagraną z Goranem Bregoviciem.

A wracając do tematu knajpek. Jako amatorka kaszy kukurydzianej objadam się polentą i mamałygą do woli.  Dla urozmaicenia jakieś sałatki, rodzime wino... i pełnia szczęścia dla mojego podniebienia.


I muszę jeszcze koniecznie wspomnieć o moim słodkim odkryciu kulinarnym. Kurtos kalacs. Mówię Wam -miód w gębie. Przyciągnęło naszą uwagę zniewalającym zapachem i... procesem powstawania. Smak nie zawiódł :)

Ten osobliwy rodzaj ciasta drożdżowego pochodzi z Transylwanii.  Wałeczki ciasta nawijane są na metalowe walce i pieczone na żarze, przypominającym grill. Z wierzchu przyjemnie chrupiące przez karmelizowany cukier i różnorodne posypki (orzechy, cynamon, sezam), od wewnątrz mięciutkie, niezwykle delikatne.  Najsmaczniejsze jeszcze ciepłe. Już teraz wiem, że będę tęsknić za tym smakiem.


I wracamy odetchnąć na plażę. Ciągnie się właściwie nieprzerwanie prze kilka bardzo oryginalnych z nazwy miejscowości : Saturn, Venus, Cap Aurora,  Jupiter, Neptun, Olimp. Spacerować można do woli i znaleźć odpowiednie dla siebie miejsce. W tłoku, gdzie leżak przy leżaku albo w bardziej cichych zakątkach.

Ufff!!! Napracowałam się nad tymi kolażowymi pocztówkami. Przyznaję, że są to moje początki i nie spodziewałam się, że z tym tyle roboty.
A na koniec, dla odmiany parę "normalnych" fotek.

I pomyśleć... że już za parę dni wrócę do swojej rzeczywistości. Do napiętych planów... i mam nadzieję, w końcu regularnych sesji przy komputerze ;)
Tymczasem wszystkim, którzy zaglądają do mnie przesyłam gorące pozdrowienia z bezchmurnej i gorącej Mangalii :))