Porażka białych. Uśmiech na czerwonym.

Niestety, nie mam dobrych wieści. Jestem zmuszona podać do publicznej wiadomości, że misja moich gęsi zakończyła się fiaskiem. Jestem mocno rozczarowana, bo przecież miało być inaczej.
Już poważnie zaniepokoiłam się w dniu ich wymarszu 12 lutego, kiedy w komentarzach Monika ("5.monika" ) poinformowała mnie, że właśnie widziała (o godz. 13:25) moje stadko przelatujące nad Lesznem (możecie sprawdzić, że mówię prawdę).
Jak to, nad Lesznem??? O ile mi wiadomo Leszno jest zdecydowanie na południe od Gdyni. A moje królewskie gęsi miały się udać na północ przecież!
A namawiałam je, aby zabrały ze sobą GPS-a, który najkrótszą trasą popilotuje ich wyprawę do Królowej Śniegu. Obruszyły się na to, że niby nie uznają takich gadżetów... żebym je nie obrażała takimi propozycjami. OK!
Zbyt szybko jednak się poddałam, ufna w ich intuicję, szósty zmysł i  naturalne zdolności nawigacyjne.
Wygląda na to, że moje zaufanie było na wyrost. Dzisiaj doszły mnie newsy, że moje śnieżnobiałe obrały kierunek zdecydowanie na południe. Śródziemnomorskie klimaty je zwabiły. Jednym słowem -porażka!
Wniosek jednak trzeba wysnuć z tej opowiastki.
Nie po raz pierwszy okazało się, że znakomite pochodzenie nie pomoże... ba!, nawet błękitna krew ani uroda niezwykła, kiedy w głowie ptasi móżdżek ! ;)
 Uchylam niniejszym nadany wcześniej immunitet całemu stadku. Nie będę miała nic przeciwko temu, jeśli komuś jakaś sztuka wpadnie w ręce i oskubie ją na pierze. Doigrały się ptaszyny!
...a nam pozostaje dalej z utęsknieniem wypatrywać wiosny. Kiedyś w końcu nadejdzie ... ech...

A teraz zmiana koloru :)
Wczoraj z samego rana, ledwie oczy otworzyłam, moja Kasia ze słodkim uśmiechem obdarowała mnie takim oto serduchem, własnoręcznie uszytym rzecz jasna :))

... no i zmiękły mi nóżki,bo w tym polarowym sercu tyle jej serca!  Teraz było dla mnie jasne jej tajemnicze zachowanie w ostatnich dniach. Oczywiście wymodziła to serducho potajemnie. Moja córcia uwielbia robić takie niespodzianki. 

I co z tego, że nie jestem zagorzałą zwolenniczką Walentynek. Cieszyłam się jak nie wiem! co :))

Nie jestem zwolenniczką, ale i nie  przeciwniczką.

To importowane święto nie przeszkadza mi w sumie tak, jak chociażby Halloween, które oficjalnie zwalczam. Ponieważ jestem notorycznie zakochana, uważam, że każdy pretekst jest dobry aby wyznawać sobie uczucia.

Oby tylko nie dać się wkręcić w ten marketingowy szał. Brrrr!!!

A przy okazji zaprezentuję Wam wiersz o miłości, który jest dla mnie wyjątkowy. Wiersz, autorstwa mojej Kasi. Dwa lata temu na Dzień Matki dostałam od niej jej pierwszy "tomik" wierszy (zeszycik na zdjęciu z sercem) Wykonała go samodzielnie od A do Z... oczywiście w tajemnicy. Miała wówczas 8 lat. Już wcześniej lubiła bawić się rymami. Jej wierszyki zawsze bardziej nas bawiły niż zachwycały.Ot, takie tam dziecięce rymowanki. Ten jednak zachwycił mnie wyjątkowo. Zdaję sobie sprawę z tego, że moja ocena jest mocno subiektywna... dlatego jestem ciekawa Waszych opinii. 

Oto wersja drukowana:

"O zakochanym liściu

Na zwiastuny wiosny,

pewien liść radosny,

zakochał się w róży,

co pięknie wróży.

Ona mrugnęła doń okiem,

ten odpowiedział wzrokiem.

Spadł on na nią w końcu 

i się tulili w słońcu."

Mimo upływu lat ten wiersz dla mnie pozostał wyjątkowy. 

A Kasia w dalszym ciągu kleci swoje wierszydła. Udają jej się lepsze i gorsze. Coraz częściej trafiają się refleksyjne. Ba! wszak to już panienka 10-letnia ;)) ... co jakiś czas wpada mi do rąk jakiś skrawek kartki z nabazgranymi wersami. Zatrzymuję się na chwilę, by zobaczyć co w jej główce siedzi i duszy gra... ;))