Iść w stronę słońca...

Iść, ciągle iść w stronę słońca
W stronę słońca aż po horyzontu kres
iść ciągle iść tak bez końca
Witać jeden przebudzony właśnie dzień
Wciąż witać go, jak nadziei dobry znak
Z ufnością tą, z jaką pierwszą jasność odśpiewuje ptak
---

Iść, ciągle być w tej podróży
Którą ludzie prozaicznie życiem zwą
Iść, ciągle iść jak najdłużej
Za plecami mieć nadciągającą noc
Z najprostszych słów swój poranny składać wiersz
W kolorach dwóch raz zobaczyć to co niewidzialne jest...

 ...rozganiam ciemne chmury, które ostatnio znowu przysłaniają mi słońce. Przecież gdzieś tam świeci...
Osiemnastoletnia nierówna walka z moimi choróbskami, być może tylko z pozoru mnie zahartowała, bo pomimo, że jestem "dzielną dziewczynką" to jednak czasem tak zwyczajnie pękam. No i pękłam ... a teraz po raz kolejny próbuję się pozbierać. Ech, życie...
I w tym miejscu muszę jeszcze podziękować wszystkim, którzy próbowali się do mnie " dostukać" by dowiedzieć się co słychać... Przyznaję, było to dla mnie wielkim zdumieniem. Dziękuję za troskę i zainteresowanie. Jesteście kochane.
Moja córcia dołożyła swoje 5 groszy, żeby reaktywować mamusię.
Wybierała się do Grecji, na Festiwal Tańca i Gimnastyki Artystycznej, . Potrzebna była podręczna torba... taka w letnich klimatach. Wydawało mi się, że tym razem nie uda mi się zmobilizować, ale w przeddzień wyjazdu, późnym wieczorem usiadłam do maszyny. O 05.30 zakończyłam kombinowanie
Ku mojemu zdziwieniu uszyłam zupełnie inną torbę niż planowałam. Ale chyba może być... ;)

 miałam nadzieję, że Kasia się ucieszy z niespodzianki. Nie zawiodła mnie :)

Pojechała cała szczęśliwa ... szczególnie, że wyjazd ten o cały tydzień szybciej rozpoczął jej wakacje. Farciara. Mam nadzieję, że bawi się dobrze. Mam nadzieję ... bo pozbawieni jesteśmy kontaktu z dziecięciem. Trenerka zarządziła zakaz zabierania komórek. Może to i dobrze ;) ... ale przyznam, że czuję się głupio nie słysząc od kilku dni jej szczebiotu w telefonie.  Na dodatek pojechała tam z misją na przeszpiegi(!). A kontaktu brak :/
Otóż przygotowując się do wyjazdu doszukałyśmy się informacji, że Kefalinia, wyspa na którą poleciała według Homera należała do Odysa (!) O kurczątka!, nie wiedziałam o tym. Ciągle tylko słyszałam o Itace, jego rodzinnej wyspie. Takie tam maleństwo... szkoda zachodu. Ale Kefalunia?! największa z Wysp Jońskich - to już łakomy kąsek. Muszę poważnie pogadać z Odysem i zadbać o rodzinne włości. ...i może niebawem czeka nas będzie przeprowadzka ;) ...zawsze kręciły mnie śródziemnomorskie klimaty. Najwidoczniej coś czułam. To się nazywa babska intuicja :)