...w drugim wymiarze.

Odys wyruszył na swoje Oceany... a mi znowu przyszło żyć w tym drugim wymiarze... samotnie...  :(
Z każdym dniem próbuję pogodzić się z tym faktem. Może powinnam się już do tego stanu przyzwyczaić, bo przecież trudno już zliczyć który to raz przerabiamy ...a jednak to nie takie proste. Za każdym razem musi minąć trochę czasu bym przepoczwarzyła się w pełnoetatową Penelopę, bym doszła do tak oczywistych wniosków, że nie ma rady... że trzeba znowu wziąć się w garść i kolejny raz wystawić na próbę swoje siły, zdolności do przystosowywania się do niewygód bycia samej ... i przyjmować na swą wątłą klatę to, co przynoszą szare dni...bo przecież jestem dzielną dziewczynką... :/
Skończyło się znowu na jakiś czas moje komfortowe życie pod opiekuńczymi skrzydłami najwspanialszego Faceta na świecie... ech... oby do wiosny!
...a tymczasem każdego dnia z pokorną miną (jeszcze pewnie przez jakiś czas, mocno nieszczęśliwą) rankiem wstaję jako pierwsza i zaczynam swoje rządy i ...służbę.
Czas już najwyższy abym wzięła się do roboty ...znaczy się robótek jakichś, jak przystało na Penelopę, która wiernie oczekując Odysa oddawała się swojemu rękodziełu.
Tylko, że coś mi nie pasuje. Za oknem klimat zdecydowanie nie ten co trzeba  (co ja bym teraz dała za śródziemnomorski ! ) ... a i po zalotnikach ani śladu ( a przydaliby się do odśnieżania chociażby).... ;)
...sami widzicie w jakich trudnych warunkach przyszło mi odgrywać rolę tej mitycznej rękodzielniczki.

W oczekiwaniu na wenę postanowiłam zrobić remanencik, czyli spis moich wypocinek, które wyprodukowałam w ubiegłym roku. Zanim dokończę mozaikę moich prac, pokażę te które jakoś umknęły po drodze i nie dane było im do tej pory zaprezentować się w progach mojego bloga.

Wspomnienie mojej ostatniej podróży przez Atlantyk ( to były piękne dni, ech! ) -serweta wyszyta haftem  richelieu. Moja pierwsza. W końcu doczekała się prania, krochmalenia i solidnego prasowania. I tak się prezentuje.

 

Chronologicznie jako druga -torba na nuty. Uszyta  na zamówienie Kasi na początku roku szkolnego. Ta z poprzedniego roku w kolorach różowo-błękitnych zdaniem córci była za bardzo siarzasta. No tak, wszak moja mała Księżniczka nie jest już aż tak mała aby paradować w różowych kolorach!

 

 

 

... i miśki niegodziwie pominięte w grudniowej prezentacji

Honorata i Władek

 

Proszę nie regulować odbiorników! ;)  To nie są zdjęcia czarno-białe. To najprawdziwszy kolor ...szary.

Dwa kolejne są moja dumą, bo po wielu próbach, korygowaniu kolejnych błędów udało mi się opracować własne wykroje.  Ufff!

Oto Ola.

...i Justyn -intelektualista wielki

 ... a tymczasem najwyższa pora dla mnie położyć się na małe spanko ...i żeby mi tylko śniegiem nie sypnęli anieli, bo mój biedny kręgosłup nie lubi rozrywek typu: machanie łopatą. Zdecydowanie woli igłą lub pędzlem ;)